…Of ze het nieuws al heeft gehoord van Eva en Peter? En dat terwijl ze in december de sleutel krijgen nota bene! ’t Zal wel een karige bruiloft worden. Ze is vast zwanger.”
…Hij vertelt haar dat er in Den Haag een ecoduct is waar in één jaar maar één enkel dier over schijnt te zijn gelopen.
…Zij wil weten of er vlees in de spinaziesoep zit. Het kan haar niet schelen als de basis runderbouillon is als er maar geen vlees in zit.
In stilte geniet ik van alle verhalen om mij heen die deze dag op mij afkomen. Ik zit in het restaurant van de sauna en eet een broodje carpaccio. Naast de tengere oude vrouw die geen vlees in haar soep wil. De meeste mensen om mij heen lezen, voornamelijk weken oude Privé’s. Ik heb een schrift met lijntjes en mijn lievelings fineliners meegenomen en ik schrijf. Dit.
Er komt een stel bij dezelfde open haard zitten. De wat gezette donkere dame wenst mij vriendelijk een ‘eet smakelijk’ en gaat in de loungestoel zitten. Ze zakt er door en we lachen allemaal. Daarna keert een ieder zich weer terug in de anonimiteit. Althans, afgezien van het feit dat ze in deze blog zijn beland dan.
Anonimiteit.
“Waarom schrijf je niet gewoon over mij?” riep het vriendinnetje met wie ik onverwacht gisteravond bijkletste op straat terwijl we de ene na de ander ‘dat heb ik ook!’ uitriepen. Ik legde haar uit dat het voor ‘mijn lezer’ soms moeilijk in te schatten is wanneer iets de halve waarheid, de hele realiteit of een uitvergrote fantasie is.
Ik weiger echter het ‘ik-vraag-dit-voor-een-vriend’ principe toe te passen in mijn blogs. Haar idee heeft mij echter al eerder beziggehouden. Wat als ik in volledige anonimiteit zou schrijven over alle vragen, taboes en onderwerpen die door mijn grijze massa dwarrelen? Het out in the open gooien van alles wat je normaal alleen deelt met je lief, vriendin, vriend, moeder en/of schoonzus? Nooit alles met iedereen uiteraard om de kans dat je via een interventie in een gesloten inrichting komt te minimaliseren. Zou men dan op verjaardagen fluisterend achter mijn rug schande van mij spreken of het op zijn minst roerend met elkaar eens zijn dat ik raar ben. Of zou ik dan ook ‘dat-heb-ik-ook’s’ krijgen, verstopt in blauwe duimpjes?
Mijn vriendin heeft op voorhand haar Tinder date (die had ik ook!) verteld, dat ze een paar rare gedachtengangen heeft (die heb ik ook!) die ze heeft overgehouden aan mislukte relaties (dat herken ik ook!) en heeft ze hem dus gewaarschuwd dat ze soms niet spoort (dat heb ik dus niet).
“Soepie?” hoor ik naast me. De over enthousiaste ober maakt deze ‘grap’ voor de vierde keer sinds ik hier zit.
Een vrouw achter mij met een accent uit de Achterhoek heeft gisteravond nog haar onkruid gewied. De donkere dame bestelt geheel conform stereotypering een cocktail met kokos. Een vrouw verderop vraagt om een kop earl grey terwijl ze veel te grote zwarte sokken aantrekt. “Met een broodje carpaccio!”, roept ze de over enthousiaste ober na. Die heb ik ook…
