Vrijdagochtend. 10:00 uur. Twee koffie op het terras van de sauna. Musjes op de rand van de tafel, vriendelijk lachende serveersters en het leukste gezelschap tegenover mij. Ohja, en een oorverdovende elektrische grasmaaier. Het maakt niet uit, vandaag ben ik zen. Zelfs het oude koekje krijgt mij niet gek. We maken grappen. De zon schijnt.
Ietwat ongemakkelijk sta ik even later halfnaakt in het restaurant als de vriendelijke serveerster met haar uitzuigsetje mijn wespensteek behandelt. Godzijdank onderaan mijn rug, het had erger gekund. Een blauwe pleister later strijken we neer op het volgende terras waar ik zo nu en dan een soort zwanenmeer voorstelling geef, zodra er weer zo’n geel-zwart beest mijn tomatensoep met mij wil delen. Gelukkig wappert mijn lief met het sportkatern van de krant al het gevaar bij mij weg. Held.
Terwijl hij besluit alle ins en outs over de Duitse Bundesliga tot zich te nemen, reserveer ik bij de receptie de “klankschaalsessie”. Geen idee wat ik daarvan moet verwachten, maar ach.
15:00 uur. Wanneer we de ruimte binnenkomen staat een niet slecht uitziende man wild met zijn armen achter te bar te zwaaien. Hij stelt ons gerust dat hij niet gek is, maar blijkbaar hebben vliegen dezelfde zwanenmeer uitwerking op hem. Door een gordijn van glimmende kralen betreden we een relaxruimte waar heerlijke ligstoelen uitnodigend klaarstaan. Op de tafel staan kommetjes en dingetjes die je eerder in de rode kamer van Mr. Grey zou verwachten. In onze badjassen nemen we plaats. De bar-meneer is tevens de klankschalenspeler. Hij legt uit dat dit een ontspanningsmethode is die door Tibetaanse monniken wordt gebruikt om te mediteren. Het zal wel. We ‘mogen’ onze ogen sluiten. Pling! Plong! De eerste twee minuten doe ik moeite niet te lachen. Langzaam ontspan ik. De pling-plong meneer loopt op blote voeten tussen ons door. Met zijn kommetje bij mijn oor slaat hij er op los. Ik ga op in de geluiden. De dikke dame tegenover mij besluit op haar zij te gaan liggen en produceert eigen klankgeluiden wanneer haar lijf zich los probeert te maken van de plakkerige imitatie lederen stoel. Ik ben iets minder zen. Ik vraag mij af of deze meneer eerst barman was en zich via een LOI cursus tot deze geluidenspecialist heeft bekwaamd of dat hij na een studie yoga een extra certificaat “klankschalenspeler” heeft behaald. En toevallig thee kan zetten. Ik jaag deze gedachten gauw uit mijn hoofd en concentreer mij verder op de triangel, watergolven, wind, gong en plongs. Twintig minuten later zegt de meneer dat we wakker ‘mogen’ worden en zet hij ons aan de thee.
Daarna nog één bubbelbad.
Nog één insectensteek.
Daarna nog één heldhaftige redding van mijn lief door mij kopje onder te duwen in de hottub als er wederom een beest op mij neerstrijkt.
Wat een heerlijke dag. We rijden totaal ontspannen en zwijgend genietend naar huis. Als twee Tibetaanse monniken.
