Zorgvuldig wikkel ik mijn dierbare spulletjes in het krantenpapier. Sommige stukken draag ik al jaren met mij mee. Een klein vaasje van oma is voor mij een groot bezit. Ik rol het voorzichtig in een huis-aan-huis blad van vorige maand. Ik hecht weinig waarde aan materialistische zaken of uiterlijk vertoon. Misschien zou dat anders zijn als ik klakkeloos mooie spullen kon kopen. Mijn auto bijvoorbeeld heeft ook een deuk of wat, niet door mijn toedoen overigens. Die deuken zaten er al in.
Zelf ben ik ook een gedeukt exemplaar, door de jaren heen laten ‘dingen’ sporen na. Meestal zijn die dingen echter mensen. Sommigen verdwijnen uit je leven en laten een groot gat achter. Het donkere gat dat achterblijft wanneer je de belangrijkste man van je leven verliest, blijft onopvulbaar groot. Het kan niet met roze wolken worden gevuld. Ik heb het te vaak geprobeerd.
Mijn grote mond overschreeuwt de tafel. Als altijd voer ik het hoogste woord. Luid ook. Ik maak grapjes en lach. Nog een biertje, grove humor. Ik ben goed met mannen en deze tafel zit er vol van. We eten ‘echte’ burgers en nemen nòg een biertje. De whiskey sla ik even over. Mijn mannen zijn te gek. Als enige vrouw op kantoor vol jonge honden mag ik een beetje over ze moederen. Meestal komt het erop neer dat ik als ‘bedrijfsoma’ belachelijk word gemaakt en ook mijn kwakkelende zicht en gehoor is vaak een onderwerp van pesterijen. “De Mol” is zelfs mijn nieuwe bijnaam.
Het geeft niets. Ik heb een dikke huid. Ik heb mijzelf zorgvuldig in krantenpapier ingepakt. Nog een extra pagina erbij. Gewoon om zeker te zijn. Lekker veilig achter deze laag lach ik mij door het leven. Ik roep “Goed!” of “Zijn gangetje!” op iedere hoe-gaat-het. Om maar gauw “Met jou?” te vragen zodat ik snel uit de spotlight ben.
Het gevaar hiervan ben ik mij terdege bewust en komt af en toe in pijnlijke gesprekken boven. Misschien verschuil ik teveel, te bang om kwetsbaar te zijn.
Het is een schril contrast met de aandachtvragende gangmaker die nooit iets van het feest wil missen.
“Sorry, maar ik kom vanmiddag niet naar jullie feestje, ik zit niet lekker in mijn vel.” Ik lees het bericht nog eens. Het is niet aardig om een uitnodiging af te slaan, maar ik verstuur het toch. Vandaag heb ik geen zin om “Zijn gangetje!” te roepen.
Ik wikkel het doosje met daarin haar eerste tandjes in een van de folders die onlangs op de mat van mijn tijdelijke huis viel.
In mijn nieuwe huis neem ik een ‘nee-nee’ sticker. Vanaf volgende week, dan pak ik alles heel voorzichtig weer uit.
Inclusief mijzelf.
