Het is zondagochtend, vijf voor elf. De dame van de receptie staat met een klant in een soort snoepautomaat te gluren. Ik hoor haar uitleggen dat maat M ook echt valt als M dus dat je écht je eigen maat moet kiezen. Het meisje van een jaar of tien zegt dat zij wel een badpak bij zich heeft, maar dat het gaat om een zwembroek voor haar vader. Bij het zien van de enkel kleine Speedo’s in de machine, liegt de vader overduidelijk dat hij misschien de vorige keer zijn zwembroek is verloren en vraagt of hij even tussen de gevonden voorwerpen mocht kijken.
Wanneer je op zondagochtend naar het zwembad gaat, pik je ze er zo tussenuit. De weekendpapa’s die genieten van de spaarzame tijd met hun kids en ‘leuke dingen’ met ze gaan doen. Mijn dochter heeft ook een leuke-dingen-papa en komt altijd met verhalen van restaurantjes, dierentuinen en andere uitstapjes terug. In het begin had ik er moeite mee: zelf kritisch te moeten zijn in mijn uitgave patroon en dat bij papa ‘alles’ altijd kon. Inmiddels weet ik dat zo’n gedachte meer mijn jaloezie is en dat het plezier en geluk van mijn dochter daarboven staat.
De leuke-dingen-papa van de zwembroekenautomaat zie ik even later in een verschoten short langs de kant staan. Zijn dochter speelt op een van de drijfplanken. Een tweetal andere papa’s hangt samen aan de rand van het bad, net naast de duikplank. Ook zij houden hun kroost in de gaten en kletsen bij. Ik vraag mij af of zij ook niet al teveel jaren geleden, op zondagochtend wakker werden met een kloppend hoofd, een droge mond en het gevoel dat de wereld verging. Dat het allerergste dat men ze op dat moment kon aandoen zou zijn om ze in een lawaaierig zwemparadijs met chloordampen plaats te laten nemen.
Ouder worden. Ik heb geen problemen met mijn leeftijd of mijn veranderende gezicht.
Ik sta aan de rand van het zwembad. Waar vroeger werd geflirt in de kroeg op zaterdagavond, vang ik nu een paar glimlachjes van leuke-dingen-papa’s. Mijn broer, een rasechte in hart en nieren papa, gooit zijn zoon meters hoog in de lucht. Mijn neefje giert het uit en ook mijn dochter wordt door haar leuke-dingen-oom gelanceerd. Mijn broer geeft ook niets om ouder worden. Wij blijven zelf ook graag kind. Hij klimt weer op de kant en om beurten showen we trucjes aan onze kinderen. Ik ben trots dat het achterover duiken vlekkeloos lukt en ik niet plat op mijn rug de aandacht van de nog steeds aan de rand hangende papa’s trek. Daarna volgt een bommetje van mijn broer. Hij snoekduikt vervolgens van de duikplank. Met mijn dochter klim ik op de opblaasbare hindernisbaan en wanneer zij bij de eerste hindernis sneuvelt, twijfel ik niet en ga zelf verder, vastbesloten de eindstreep te halen. Wat overigens niet lukt, door toedoen van een kind dat mijn weg blokkeerde. Ietwat geïrriteerd hierdoor ga ik met mijn schoonzus van de glijbaan. Twee keer.
Ouder worden, het gaat gepaard met rimpels en met andere zondagochtend taferelen, maar het is het leukst als je zelf zo lang mogelijk probeert kind te blijven.
Het is zondagavond. “Mag ik papa en mama even bellen?” vraagt ze. Nog steeds slaat mijn hart een slagje over als ik haar dat hoor zeggen. Mijn dochter videochat met haar zusje en haar papa. Ze zingen Sinterklaasliedjes en trekken gekke bekken. Er wordt keihard gelachen en er worden ‘ik hou van jou’s’ met piepstemmetjes uitgewisseld. Ik luister van achter mijn laptop mee en besef hoe blij ik ben dat haar leuke-dingen-papa ook een leuke-dingen-zusje en leuke-dingen-bonusmoeder voor mijn dochter heeft geregeld…
