Wat ongemakkelijk loop ik langs hem heen zijn kamer binnen. Ik weet niet of ik hem weer een hand moet schudden, ik besluit het niet te doen. We kennen elkaar inmiddels een beetje en die formaliteiten kunnen wat mij betreft achterwege blijven.
“Sorry dat mijn haar nog zo nat is”, zeg ik tegen hem. Het is woensdagochtend, negen uur. “Ik gokte dat je mij liever fris en gedoucht ontvangt dan met geföhnde haren.” Hij lacht. Ik vraag hem hoe het met hem gaat en hij antwoordt dat alles ‘prima’ is. Hij stelt mij dezelfde vraag, want (laten we eerlijk zijn) het draait hier natuurlijk om mij. Niet veel later verlossen zijn getrainde handen mij van de spanningen in mijn nek. Hij vertelt over zijn vrouw en dat ook zij een auto-ongeluk heeft gehad.
Ook mijn oma loopt bij de fysio. Haar lichaam doet al tijden niet wat zij graag wil en nu ze weer veel last aan haar knie heeft komt haar fysio bij haar op bezoek. Dat lijkt mij overigens ook wel lekker, mijn fysio aan huis. Als mijn negentigjarige oma zit voelt ze zich nog zeventig, zegt ze altijd.
Ouderdom komt met gebreken.
Inmiddels beginnen mijn gebreken ook langzaam maar zeker naar de oppervlakte te drijven. Als vrouw met de dubbele leeftijd van 18 1/2 jaar, voel ik mij momenteel meer als een halve 74-jarige. Zo ben ik een graag geziene gast bij de hoortoestellenwinkel, zie ik weinig meer zonder mijn visuele hulpmiddel en ook schijn ik artrose in mijn nek te hebben. Wellicht is zelfs mijn vergeetachtigheid het begin van dementie.
Afgelopen weekend ging ik twee keer te laat naar bed en vier dagen later ben ik hier nog steeds niet van hersteld. Ik sliep in twee verschillende ‘vreemde’ bedden. Het eerste bed leek rechtstreeks uit een verzorgingsflat te komen want het kon met de afstandbediening als een soort tosti-ijzer dubbel vouwen. Makkelijk als je vermoeide benen hebt. Het behoort mijn grote vriend toe. Na een avondje film en twee drankjes in de stad nestelden wij ons als twee bejaarden met een kat tussen ons in onder het dikke dikbed. Nog voor we goed en wel ‘welterusten’ konden zeggen waren we al in slaap gevallen.
Het bed waar ik een nacht later in lag is van mijn liefste vriendin. We zoeken altijd een excuus om iets te vieren en alsof haar verjaardag niet genoeg was haalden we ook aan dat wij dit jaar twintig jaar vriendinnen zijn. Twintig jaar. Dat vond ik vroeger al een respectabele leeftijd, nu lijkt het een kortstondige periode die aan ons voorbij is gevlogen. We halen zoals gewoonlijk weer alle sterke verhalen uit de kast als we eindelijk op bed liggen. Maar inmiddels wordt de lijst te lang en vallen we in slaap voordat we fatsoenlijk ‘welterusten’ hebben gezegd.
“Kleed je maar weer aan”, zegt mijn fysio. Mijn hoofd zit weer wat soepeler op mijn romp en in ieder geval vandaag voel ik mij weer even alsof ik vierentwintig ben. Ik bedank hem, geef weer geen hand en wandel de behandelkamer uit. De gangen door, op weg naar mijn piepjonge collega’s en stagiair die waarschijnlijk niet eens weet wat een lolo-bal is. Met mijn hoortoestel hoor ik duidelijk Justin Bieber door de speakers. Zou hij eigenlijk al zindelijk zijn?
