Ze moet eigenlijk naar bed, maar ik vind dat het er vanavond tijd voor is. Vandaag was ze voor het eerst met een grote (oppas)vriendin naar de bioscoop, met eigen portemonnee. Vol verhalen kwam ze terug. En met een onsamenhangend verslag van de film, een halve bak popcorn en een blikje sinas in haar hand.
Gister speelde ze nog winkeltje met haar 5-jarige vriendinnetje. Dit kleine blonde logeetje bracht haar mobiel mee en vroeg direct bij binnenkomst om mijn wifi-code. Er werden spelletjes gedownload en YouTube filmpjes bekeken. Het is de Engels versie van ‘De wielen van de bus’. Schattig dacht ik eerst nog, maar nadat dit 6 keer door de twee dametjes in koor mee is meegeblèrd, verlangde ik naar het gebruikelijke repertoire van Katy, Ariana en Meghan. Daarna rende het olijke logeetje al “SELFIE!”-roepend met haar “Zamzoeng” door de kamer. Ik verwonderde me over de snelheid waarmee het grut opgroeit.
Met de indrukken van bioscoop nog nagalmend in haar koppie, zitten we dus op de bank.“Ik moet je iets vertellen”, zeg ik.
Ze kijkt mij vol verwachting aan.
“Nu dat je zo groot bent geworden, denk ik dat je wel klaar bent voor een grote-mensen-geheim. Het is heel belangrijk dat je het niet vertelt aan kleine kinderen. Kun je dat, een belangrijk geheim bewaren?”
Ze knikt driftig met grote ogen.
“Sinterklaas bestaat niet. Dat is gewoon een verklede man. De cadeautjes worden door de ouders geregeld en wij stoppen pepernoten in je schoen wanneer je slaapt. Ik denk dat je dat wel wist, hè?”
“Nee, Eeke had wel verteld dat Sinterklaas niet bestond, maar ik geloofde haar niet. Ik wist wel dat die van school niet echt was, maar ik dacht dat die van de televisie wel echt was.”
“Nee, lieverd. Allemaal een toneelstukje. Dus weet je wie eigenlijk die tablet voor je kocht?” Met terugwerkende kracht wil ik blijkbaar credits voor dit grote cadeau, dat ik eigenlijk gewoon bij een aanbieding van een televisieprovider kreeg en keurig 3 maanden op de kast bewaarde.
“Jij??”
“Ja. En weet je wie die gedichtjes voor je schreef?”
“Jij. Maar hoe kan dat dan een ander handschrift zijn?”
“Dat kan ik gewoon.”
En zo praten we nog even na. Op de eerste warme avond in mei, in de avondzon.
De volgende ochtend zet ik haar bij oma af. Het is vakantie dus ze mag de hele dag naar oma. In pyjama zet ik haar af en loop naar de keuken om koffie voor mezelf te zetten. In dit huis liggen veel Sinterklaas-herinneringen. Als kind woonden mijn opa en oma in dit huis en werden alle negen kleinkinderen uitgenodigd, zo rond 5 december. Later vierden mijn broer en ik er met mijn ouders Sinterklaas, we trokken lootjes en schreven gedichtjes. Meestal trok mijn vader mijn lootje en zodoende heb ik een paar prachtige gedichtjes als extra herinnering aan hem overgehouden. De laatste jaren zijn mijn dochter en mijn neefje aan de beurt en zitten de kleintjes vol verwachting door hetzelfde raam naar buiten te kijken terwijl er stiekem een zak vol cadeautjes op de binnenplaats wordt neergezet.
“Nou, meis, vertel het maar aan oma. Dat we een heel groot geheim hebben.”
Ik zie het gezicht van mijn moeder zenuwachtig vertrekken, het lijkt op het gezicht dat ze trok vlak voordat ik vertelde dat ik geheel onverwacht en relatie-loos zwanger was.
“Sinterklaas bestaat niet.”
“Jawel hoor,” zegt mijn moeder.
Ik luister met een half oor naar de daaropvolgende welles-nietes-discussie en argumenten wanneer je wel of geen cadeautjes krijgt.
Het is een mooie zonnige ochtend in mei. Over een half jaar begint het hele spektakel weer en tot die tijd blijft er maar één prangende vraag over dit onderwerp: “Mam? Mag ik dit jaar dan heel hard op de deur bonken?”
