En voor de tweede keer die dag zag ik haar pumps. Ik had haar die ochtend nog met deze Louboutins gecomplimenteerd op het schoolplein. Ik ben al blij als ik mijn kind op tijd op school breng met gepoetste tanden en een volle lunchtrommel. Apetrots ben ik als ze een vlecht in heeft. Euforisch als ze een geschilde appel heeft om die bij ‘eten en drinken’ uit haar met mijn telefoonnummer gestickerde bakje te halen. Met al mijn moederinstinct en goede bedoelingen ten spijt, kan ik enkel met halfnat haar, zonder make up en zonder volledig gestylde look op het laatste moment de klas in te rennen om Cato af te zetten.
Zij heeft dat niet. Ze ziet er onberispelijk uiten dat om half negen. Haar lange donkerblonde haar krult alsof ze in de vroege morgen al tijd heeft gevonden om een Carmen-set in te draaien. Haar make up is tot in detail verzorgd en ze ruikt heerlijk. In een kokerjurkje en op stiletto hakken loopt ze over het plein, lief glimlachend naar alle mama’s en papa’s. Ik irriteer mij aan alles van haar. Zo heeft ze ook een perfect handschrift waarmee ze in het ‘overdrachtsboek’ schrijft dat Silven niet overblijft maar dat haar moeder tussen de middag zal komen om haar kleinzoon Silven op te halen.
Ik vraag me af wat ze doet. Zou ze leidinggeven aan een team? Aan mensen die verstarren wanneer ze haar stem verheft? Kan ze dat überhaupt? Zou ze iets verkopen? Geeft ze trainingen? Ze intrigeert mij. Ik haat haar en benijd haar tegelijk.
Ik reed op automatische piloot naar kantoor. Al 7 jaar reed ik deze route. Soms stond ik ineens op de parkeerplaats van de zaak en herinnerde mij amper dat ik onderweg was. Die dag werkte ik alleen de ochtend, want Cato moest voor controle naar de KNO arts, ze had helemaal geen last meer van oorontstekingen sinds zij buisjes had gekregen. Dat gaf ons allemaal rust. Paul en ik hoefden niet meer om en om ons bed uit om een huilend meisje te troosten. Dat bracht ook rust in onze relatie. Er was weer ruimte om elkaar de aandacht te geven. Natuurlijk was het niet zo gepassioneerd en langdurig meer als voor de kinderen, maar het ging weer de goede kant op.
Ik werkte aan een gecompliceerd dossier. Er waren al diverse meldingen over dit gezin binnengekomen en toch kreeg ik mijn vinger niet achter het ware verhaal. In no time was de ochtend voorbij en ik moest opschieten om op tijd weer in Leiden te zijn. Ik haastte me naar huis om de afsprakenkaart en de verzekeringspas van Cato op te halen.
Ik stak de sleutel in het slot, struikelde bijna over het foldermateriaal en belandde met mijn neus net voor de trap. Direct werd pijnlijk duidelijk waarom de oma van Silven haar kleinzoon van school moest halen. Mama had zelf geen tijd. Dezelfde stilettohakken waar ik die ochtend nog jaloers op was, lagen nu namelijk halverwege de trap. Mijn trap welteverstaan. Ik herkende de rode zolen meteen…
Sneak peek – boek
