#76: ‘Omstebeurten’

Het is maandagavond, bijna half negen. Aan de keukentafel schenk ik het laatste glas wijn uit de fles. Doordeweeks mag het eigenlijk niet, maar oma is fervent tegenstander van ‘weggooien wat nog goed is’, dus proost ik in gedachten op haar. Een Afrikaans koosnaampje luidt ‘oogplesiertjie’, zo lees ik. Ik hou van ongebruikelijke woorden.

“Mag ik dat-en-dat boek van je lenen als je zoon het uit heeft?”, vraag ik haar in een privé berichtje. Ik had gisteren gezien dat ze de auteur van het boek een leuke foto stuurde waarop het kleine bebrilde mannetje aandachtig een grote-mensen-boek zat te lezen.
“Ja, dat mag. Als het uit is, we ‘omstebeurten’ nu nog”, antwoordt ze.

Ik glunder. De laatste keer dat ik ‘omstebeurtte’ met een boek was ruim 10 jaar geleden toen we op het strand van Salou allemaal tegelijk over de ontvoering van Heineken wilden lezen. Halverwege de twintig, of nog làng geen dertig waren we destijds. Zó oud en voor het eerst in Salou. Belachelijk was het.
We voelden ons bejaard.
We sliepen boven een ski-hut (inderdaad, bij een gemiddelde temperatuurvan 26 graden) en het getik van de flesjes Flügel hield ons uit onze slaap.
We wilden rond een uur of 3 gaan slapen, maar het lawaai hield tot 6 uur stand.
We vonden ons appartement vies.
We moesten het onder ogen zien: we waren oud.
Maar we hadden nog geen kinderen en en nog niemand was getrouwd.
Nu is de eerste scheiding een feit.

“Kan ik nu even de privé-Tam spreken?”, zegt mijn goede vriend met wie ik de laatste tijd alleen maar zakelijk contact heb gehad. Hij is in de vensterbank van mijn kantoor gaan zitten en we proberen de afgelopen maanden in minuten te proppen. Ik vertel hem hoe het met mij gaat en wat mij op dit moment voornamelijk bezighoudt. Over wat ik leer en zoek. We mijmeren een beetje over lessen en gedachten, waar we vroeger nog zochten naar koosnaampjes voor elkaar.

“Leuk trouwens, jullie eigen glamping, ik ga boeken deze zomer.”
Een luxe glampingtent voor 4-6 personen is voor mij en mijn smurf veel te groot. Even schieten er wat namen door mijn hoofd van potentiële kandidaten om een week mee in een safari-tent te zitten.
Toch ga ik liever alleen met haar.
Lekker een boek ‘omstebeurten’ en slapen in een gepimpte caravan.
“Het is nog wel een beetje kaal op het grasveld, hoor. Er staan nog geen speeltoestellen”, zegt de moeder van leesgrage mannetje.
“Geeft niks, zeg ik, ze wil toch alleen maar ‘handstandten’ waarschijnlijk.”