Het was zaterdagmiddag, vijf jaar geleden. Ze lag op de grond in de deksel van een schoenendoos te schrijven.
“Mam? Hoe schrijf je de ‘uu’?”
“Net als de ‘uh’ maar dan twee. Wat wil je schrijven dan?”
“Aluminiumfolie.”
Die maandag daarop sprak ik de juf aan bij de kleuterklas en vroeg haar of ze niet wat makkelijker huiswerk op kon geven. “Dat komt niet van mij, dat zou ik nooit in een dictee gebruiken”, grapte ze. Zelf gebruikte ze altijd ‘zilverfolie’, zei ze, want zelf vond ze aluminiumfolie ook een moeilijk woord.
Je moet het jezelf makkelijk maken in je leven. Niet ieder hobbel hoeft te worden genomen en eromheen geeft soms evenveel genoegen. Gewoonweg je schouders ophalen, het van je af laten glijden en weer door. Je niet meer druk maken over dingen waar je toch geen invloed op hebt: het is de mooiste eigenschap die ik mij de afgelopen jaren heb aangeleerd.
Oei, ik groei. En nee, ik ben niet zwanger.
Ik heb zeker gemerkt dat er al ruim een maand chocolade-eitjes in de winkel liggen. Het lijkt of de pepernoten en paaseieren elkaar afwisselen en aangezien ik de middenstand een warm hart toedraag, neem ik beide altijd graag per kilo af.
Ik probeer als mens te groeien. Inmiddels ben ik elf weken op weg, elf weken ontdekken en ontwikkelen.
“Waarom heb je een glitterjurk aan?”
De mannen op mijn kantoor zijn vandaag opvallend opmerkzaam.
“Zomaar, ik heb ook mijn duurste parfum op. Zelf-liefde, thema van de week.”
Er wordt gelachen en degene die het langst vrijgezel is wordt aangewezen als persoon die mij wel wat over ‘zelf-liefde’ kan leren.
Ze vinden het prachtig om mij ermee te plagen. Mijn voodoo-programma, mijn sekte, mijn over-de-balk-gesmeten geld… Ik voer ze uiteraard precies hetgeen waar ze mij straks bij de lunch weer mee kunnen plagen.
“Hey Tam, ben je al succesvol?”
Zelf was ik ook bang voor: een groep zweverige knuffelaars met paarse fluwelen rokken met spiegeltjes erop. Pluizige kapsels en mensen in eentonig gekleurde wandelschoenen. Dat iemand tegen me zou zeggen dat ‘ik er mag zijn’.
Het tegendeel is waar: leuke mensen, geen truttig gelul en direct toepasbaar. En dat mantra-opzeggen sla ik gewoon over.
Het is zondagmiddag wanneer de kamer zich heeft gevuld met ‘mijn cirkel’. Dit zijn de mensen waarmee ik dit jaar leer, deel en die ik soms vraag om mij te helpen leren. Geen van hen draagt een paarse rok. Het meest pluizerige haar is dat van mij.
“Wat leuk dat je er bent!” in plaats van ‘je mag er zijn’.
En chocolade-moddertaart. En witte fudge met pecannoten. En bonbons.
Ik groei nog lekker even door.
