Voordat mijn vader stierf had hij met mijn moeder afgesproken dat ze voor elkaar een nummer zouden afspelen op mijn vaders begrafenis. Mijn moeder, als groot liefhebber van Marco Borsato, koos ‘Voor altijd’ en houdt zodoende altijd een kamer voor hem vrij. Mijn adem stokt altijd wanneer ik de eerste tonen van dit nummer hoor.
Mijn vader wilde dat mijn moeder wist dat ze de mooiste voor hem was. De rauwe stem van Joe Cocker klonk zodoende op 25 april 2002, zo rond 14:00 uur door de Emmakerk: ‘You are so beautiful to me’.
In diezelfde kerk zat ik vorige week vrijdag tenenkrommend naar een niet al te best vioolorkest te luisteren van de schoolgenootjes van Evy. Ik maakte grapjes met de papa’s en mama’s, zwaaide zo nu en dan naar Eef en stak stiekem mijn tong uit naar een van haar klasgenootjes. Ik moest wel grapjes maken, want in mijn hoofd zag ik alleen zijn kist staan. Daar waar nu in glitterjurk gehulde meisjes met dwarsfluiten stonden. Voor dezelfde grote glas-in-lood ramen.
Mijn ouders hadden in mijn ogen een sprookjesachtig huwelijk en hoewel mijn moeder nu wel zegt dat zij ook heus wel eens ruzie hebben gehad, heb ik daar nooit iets van gemerkt. Ik vertelde het afgelopen week nog tegen iemand. Hoe jong hij ook stierf, we hebben het goed gehad met zijn viertjes en nog steeds ben ik extreem dankbaar voor mijn jeugd.
Vanavond hoorde ik weer dit voor ons zo speciale nummer van Joe Cocker, in een van de nieuwsberichten over zijn overlijden. Zijn rauwe stem vulde dit keer mijn met kerstboom versierde kamer. Waar de foto die toen op de kist stond naast mijn tv staat. En in een flits was ik weer terug in die kerk. Het orgel nam de melodie over en een ieder die afscheid van hem wilde nemen, legde een symbolisch een steen op zijn kist. Rechts in de kerk, waar ik 12,5 jaar later met mijn eigen ‘Eef’ zou terugdenken aan de mooiste man, ook van mijn leven. Voor altijd.
You are so beautiful to me…
1 Reactie