Het is zondagmiddag, pyjamadag. Mijn dochter en ik besluiten de hele dag binnen te blijven. Zelfs het bericht dat een vriendin diezelfde middag niet op bezoek kan komen, stelt ons niet teleur. Vandaag is van haar en mij.
Vrijdag mocht ze opblijven om de finale van K3 zoekt K3 te kijken. Met chips, sap en met de kaarsjes aan hadden wij ons voor de tv gesetteld. Niet dat we ook maar ooit een eerdere uitzending hadden gezien overigens. De eerste liedjes werden nog enthousiast door ons meegezongen, maar het volgende dat ik mij herinner is dat ik om half twaalf wakker schrok op de bank en het slapende hoopje van de vloer viste en naar bed bracht. We wisten allebei niet wie er had gewonnen.
Zelf is mijn kleine diva ook altijd graag in beeld, ook dat heeft ze niet van een vreemde. Ik herinner mij een video 8 filmpje van een kersttafereeltje bij de familie. Mijn broer en ik zijn voor de kerstboom gepositioneerd en zingen op commando ‘Oh dennenboom’, dat toen overigens nog gewoon zonder tussen ’n’ mocht worden gezongen. Tenminste, ik zong en mijn broer sierde het beeld door er chagrijnig naast te zitten. De cameraman, ik denk mijn vader, neemt dan ‘de grote mensen’ in beeld en ik besef op dat moment dat ik niet meer het middelpunt van de belangstelling ben. Het in beeld springende kruintje van blonde haren is nog jarenlang onderwerp van gesprek geweest op de daaropvolgende kerstvieringen.
Aandacht. Ik kan er werkelijk slecht zonder en blijkbaar heb ik ook deze eigenschap vol verve aan mijn nageslacht doorgegeven. Met haar koptelefoon aangesloten op haar iPad hoor ik haar zo vals een kraai ‘Hello’ van Adele mee blèren, want ze moet oefenen voor haar optreden op het verjaardagsfeestje van haar beste vriendin. Helaas heeft ze ook mijn zangkwaliteiten.
Ondertussen heeft een flirt, die deze hele pyjamadag al aandacht van mij krijgt, mijn online profiel gevonden. Ik krijg een complimentje over mijn Bert en Ernie imitatie, een dubsmash video van zowel mijn kleine aandachtstrekker als mijzelf. Mijn gevoel van schaamte verdwijnt als hij zegt dat hij er hartelijk om heeft gelachen en hij mij geruststelt dat het beeld van mij met een banaan in mijn oor hem niet gillend zal doen wegrennen. Ik glimlach en geniet de rest van deze druilerige herfstdag van zijn aandacht. In pyjama, luisterend naar de zoveelste valse uithaal in gebrekkig Engels. Haar kleine blonde kruintje steekt nog net boven de bank uit.
