#77: Tranen

Het is zondagavond, na middernacht. Eigenlijk maandag dus al.
Ik huil haar tranen. Het verdriet dat ze wegslikt en verstopt achter haar springerige vrolijkheid, rolt mijn kussen op. Het is morgen wel opgedroogd als ik wakker word. Dan glimlach ik mij ook weer door de dag en breng ik haar opgewekt naar school. We zullen allebei lachen.

Ik vaar goed op andermans verdriet. Gestoeld op eigen opgekropte emotie ben ik altijd de eerste die huilt bij bruiloften, een documentaire over een gevangengenomen orka of bij de aanblik van een eenzame bejaarde op een bankje in het park: het minste of geringste kan mijn traanbuizen triggeren.

Na de geboorte van mijn smurf, wachtte ik op de beloofde kraamtranen. Ze kwamen niet. Ik vond dat ik daar mooi mee weg kwam, want laten we eerlijk zijn: echt florisant zie je er na een bevalling al niet uit. De gedachte om dan ook nog snotterend en met dikke, rood doorlopen ogen je bezoek te ontvangen zag ik niet zo zitten. Nee, huilen dat doe ik alleen alleen.

“Laat maar los, dat verdriet, dat mag er gewoon zijn.”
Werkelijk, ik kon het niet meer aanhoren. Met een stuk of twintig volwassenen zat ik op de zolder van een prachtige boerderij. Ieder zijn verhaal, ieder zijn verlies. Ik huilde andermans tranen. Ik voelde andermans gemis. Ik had moeite met visualisatie opdrachten, met de zachte zweverige stemmen en nam mezelf voor dat wanneer die ene vrouw nog één keer zou zeggen dat ‘ze er ook mocht zijn’ ik haar direct met een niet-biologische biefstuk in haar vegetarische-emo-gezicht zou slaan.

Er gebeurde echter iets heel anders. Iets triggerde mij. Ik brak.
Ik huilde mijn eigen verdriet en lag als een baby te snikken. En nu huilden zij met mij mee. Ik liet me troosten ook. Door hen wiens verhalen mij eerder zo hadden ontroerd. 

Afgelopen zaterdag. In het ziekenhuis zaten we in een ongezellig ‘restaurant’. Hij hikte tegen zijn medicijnen aan. De tafeltjes om ons heen waren ook gevuld met patiënten en hun bezoek. Ze dronken slappe thee en aten fruit. Ik proefde voor de gein zijn vloeibare laxeermiddel en we aten ‘harde wors’. Met Haags accent.
“Hoe gaat het met jou?”, vroeg hij oprecht.
Alsof hij even niets mankeerde, alsof we er gewoon maar even zaten. We er ‘mochten zijn’ voor mijn part.
Ik vertelde hem over mijn ietwat zweverige ontdekkingsweekend en hij was trots op mijn gevonden kwetsbaarheid. We spraken af dat ik niet meer alleen verdrietig mag zijn. Al gauw nam de humor weer de overhand. Het was bijna gênant, we moesten oppassen dat de hechtingen er niet uit vlogen. We huilden van het lachen, de tranen die ik makkelijk kan delen. 

“Ik huil alleen alleen.
ik laat tranen rollen,
als ik eenzaam fiets,
want als de wind ze meeneemt,
dan voel ik bijna niets.”

Maandagavond. Ik lees wat ik maanden eerder schreef.
Hij belde net. De uitslag was niet best. We spraken over onzekerheid, angst. Hoop.
En of ik lieve energie naar hem wil sturen. Ik beloofde er meteen mee te beginnen.
Nadat hij ophing, huilde ik. Met snikken en met geluid. Zachtjes hoorde ik de deur van kamer opengaan en voelde ik haar armpjes om mij heen… Ik huilde niet alleen.