Het is zondagochtend en ik rommel door mijn huis. Ik werd te vroeg wakker in een leeg huis met het voornemen om uit te slapen nog vers in mijn geheugen. Ook vandaag is het mij niet gelukt, gepieker had mij weer de halve nacht in zijn greep. Ik heb vriendschapsverdriet.
Ik geef de pannenkoekenplanten in mijn kamer de restanten water uit de Dopper van mijn dochter. Groot zijn ze al, sterker nog: inmiddels heb ik er twee. Ze zijn de eerste pot ontgroeid dankzij zorg en aandacht.
In de vensterbank van mijn oma staan een hoop dezelfde cactussen. Ik vind ze niet zo mooi, maar oma ’stekt’ ze met liefde en groeit er steeds een nieuw plantje uit een stukje cactus dat door een ander zou zijn afgedankt. Ik had ook mooie plannen met mijn plant, twee kleine stukjes had ik zorgvuldig in een twee espressokopjes gezet met verse aarde. Weken werden ze vertroeteld en vandaag vond ik ze troosteloos op de plank in mijn slaapkamer. Vergeten. Dood.
Alles waar je van houdt heeft tijd, liefde en aandacht nodig. In sommige periodes wat meer dan in een ander. Maar wat als je je plantje met alle goede bedoelingen van de wereld naar eigen inzicht water geeft en het blijkt dat deze juist om zonlicht verlegen zat?
Ik hoor de weloverwogen woorden spoken door mijn hoofd. Ze deden pijn. Ze hebben nog geen plek. Ik weet nog niet wat ze betekenen. Wat ik wel weet is dat ze zich ergens zullen nestelen en zullen groeien. Ik weet nog niet tot wat. Ik weet nog niet wanneer, maar ik geef ze zon, voeding en tijd. Ik vertrouw erop dat er iets moois uitgroeit. De wortels van onze vriendschap zitten immers diep genoeg.
“Stuur je even een berichtje als je veilig thuis bent?”, vraagt een ander vriendinnetje. Het is een ritje van een paar minuten en ik heb de hele avond op frisdrank doorgebracht. In haar voortuin vertel ik op de valreep over een date die mij de avond ervoor hetzelfde vroeg te doen. Hoe ik hem kortaf “Thuis.” (met punt!) had geappt toen ik de auto parkeerde. Hoe ik verwachtte dat hij daaruit zou opmaken dat hij mij had gekwetst met een goedbedoelde opmerking.
Ik stuur haar het bericht dat ik veilig in bed lig. Ze antwoordt kort en met een punt. Dan belt ze lachend op en kletsen we nog even. En nadat we hebben opgehangen en ik mijn ogen sluit, licht mijn telefoon nog één keer op en lees ik dat ze blij is dat ik haar leventje ben ingewandeld. Ik val glimlachend in slaap.
Ik zet koffie. Tweede bakje. Op het aanrecht staat een takje van de plant dat ik vorige keer per ongeluk afbrak. Ik had het in een borrelglaasje gezet. Ik had het niet verwacht maar het groeit, bijna klaar voor een eigen potje. Ik zet het glaasje in de zon, naast de sterkste pannenkoekenplant waar ik zo trots op ben. Degene die gewoon in leven blijft. Ook als ik even niet weet of ik water of zonlicht moet geven.
Geef maar zonlicht daar wordt ze vrolijk van.
Dank je! Dat komt ook vast wel goed! Liefs voor mijn oude buurvrouw 😉